In het vorige blog schreef ik dat ik tijdens het verdwalen (alweer twee blogs terug) moest denken aan één boek in het bijzonder. Dat was gelogen (zoals wel meer in dit blog de waarheid niet meer dan benadert).

Er was namelijk nog een boek dat door mijn hoofd spookte; een boek dat een lerares ons op de basisschool had voorgelezen. 
Van het verhaal zelf kan ik me weinig herinneren. Ik weet niet meer hoe de hoofdpersoon heette, wat het plot was, en al helemaal niet meer hoe het afliep. Wat ik nog wel weet is waar het zich afspeelde: op Curaçao, het eiland waar onze lerares geboren was (of alleen haar jeugd had doorgebracht, dat weet ik niet meer precies).
Als zij voorlas, gebeurde er telkens iets bijzonders; ik kreeg het gevoel dat ik op het eiland was. En ik bedoel niet dat ik me vóór kon stellen hoe het daar was, nee, ik was daar. Via haar zag ik het strand, voelde ik de broeierige warmte en rook ik de zilte zeelucht (en de Shell-fabriek). Ik zou kunnen schrijven dat de temperatuur in ons lokaal zelfs in de wintermaanden tot tropische hoogte opliep, maar dat zou natuurlijk overdreven zijn.
Naast dat ik nog weet waar het boek zich afspeelde, ben ik ook de titel nooit vergeten: Schaduw over Chocomata. Het boek probeer ik al een tijdlang te pakken te krijgen. Tevergeefs. Tot vandaag. Op internet heb ik een tweedehands exemplaar gevonden en direct besteld.
Kan niet wachten.
Wat een dag!
Wordt vervolgd…

---