En dus begon ik op een dag met schrijven.

‘Maar hoe dan? En waarover? En had je een verhaal in je hoofd? En waarom een kinderboek?’ Dit zijn vragen die ik vaak te horen krijg. Een duidelijk antwoord heb ik niet, maar ik kan je wel vertellen hoe het gegaan is.

Vlak voordat ik begon met schrijven – in de tijd dat ik er al veel aan dacht, maar het nog niet deed – gebeurde er iets wonderlijks. Ik had mijn auto voor de jaarlijkse beurt een paar dorpen verderop afgegeven en besloot hardlopend terug te gaan. Dat had ik wel vaker gedaan, maar deze keer liep het anders. Of beter: ik liep anders. Ik besloot een kortere route te nemen – en jawel – raakte de weg kwijt. Verdwaald. Dat was lang geleden.
De eerste keer dat het gebeurde, moet ik een jaar of drie zijn geweest. Mijn moeder nam me mee naar de stad. In de drukte raakte ze me kwijt, waarop ik even later gevonden werd door mijn vader, die toevallig in de stad was en helemaal niet wist dat mijn moeder en ik daar ook waren. Zelf kan ik me er niets van herinneren, maar ik moet dus een poosje in mijn eentje tussen voor mij onbekende gebouwen en onbekende mensen hebben rondgeslenterd. Ik schijn niet verbaasd te zijn geweest mijn vader tegen te komen. En waarom ook. Waarom zou hij niet in de stad zijn? Alles kon gebeuren.
Verdwalen was toen een avontuur, nu was het eerste gevoel dat in me opkwam: godverdegodverde-GODVER. Maar het mooie van de weg kwijt zijn, is dat je hem weer moet vinden. En om hem te vinden, moet je kijken. En tijdens dat kijken, zag ik het. Ik liep langs een boerderij. Er stond iets op de muur geschreven. Een naam. Ik herkende de naam. Dit was de kampeerboerderij waar wij altijd met de lagere school (zo heette dat toen) op kamp gingen.
- Hier had ik (gestrekte armen) met Wendy gedanst (en met Chantal en met Andere Wendy en met Yvonne, maar vooral met Wendy).
- Hier had ik urenlang (kan ook vijf minuten zijn geweest) diep in de nacht (kan ook elf uur ’s avonds zijn geweest) plat op mijn buik in het zand gelegen om niet gezien te worden tijdens het bosspel.
- Hier had ik met mijn beste vrienden toneelstukjes opgevoerd.
- Hier had ik staan playbacken in een colbert met schoudervulling.
- Hier was ‘Comment ça va’ (komsie-komsie-komsie-komsa) een hit geweest.
- Hier was ik zo verliefd geweest dat ik geen trek meer in friet had (nog wel in de frikandel).
De hele weg naar huis heb ik alle ideeën hardop moeten herhalen om ze maar niet te vergeten.
Verdwalen inspireert!
Wordt vervolgd…
 

---