05.50 uur
Midden in de nacht wakker gebeld, opgestaan, het weer, de Autobahn, de terminal en de security getrotseerd, en – jawel – aangekomen op mijn werk. (Entschuldigung, het begint een zielig verhaal te worden, maar dat is om tegenwicht te bieden aan alle piloten-helden-sagen. Vandaar. An die Arbeit!

‘Entschuldigung’, met die omslachtige Duitse vertaling van ‘sorry’ begin ik ook de werkdag, want ik ben te laat. Dat blijkt mijn collega’s niet uit te maken, en dat wist ik al. Ik ben namelijk niet de enige Nederlander die hier werkt en samen is het ons gelukt het begrip pünktlichkeit een ruimere betekenis te geven. Ieder ander zou het irritant vinden als je regelmatig te laat komt, zo niet de Duitser, die vindt de Holländer juist zo lekker losjes. Gegeneraliseerd, maar toch: het schuldgevoel ten opzichte van iedereen buiten Duitsland is nog steeds niet helemaal verdwenen, en dan kun je er maar beter van profiteren, toch? (Natuurlijk gaat niet elke Duitser eronder gebukt, zo werd ik ooit gewezen op dit filmpje, erg grappig).
Maar goed, nog binnen het Brabants kwartiertje tref ik de rest van de crew, neem ik de vluchtgegevens door, brieft de captain de stewardessen (Flugbegleiter in het Duits, cabin attendant in het Engels. Stewardess kan echt niet meer, behalve in het Nederlands) en gaan we met de bus naar het vliegtuig. Met de bus, ja. Ons vliegtuig is namelijk te klein om aan de gate te staan. De slurf zou zo steil naar beneden lopen, dat de passagiers gedwongen zouden zijn rennend aan boord te gaan. Over rolstoelers maar niet gesproken.
Tja, bén je piloot, zit je in een heel klein vliegtuigje!
Wordt vervolgd…
 

---