05.40 uur

Eenmaal in de terminal is het zaak zo snel mogelijk het crewcenter te bereiken. Om daar te komen, moet ik de vertrekhal oversteken. Dat duurt ongeveer twee minuten, tenminste als ik me aan één belangrijke regel houd: Kijk. Niemand. Aan.

Een terminal is namelijk een verzamelpunt voor mensen die (1) vliegangst   (2) haast (3) een volle blaas (4) kinderen met een volle blaas (5) een gestreste partner (6) geen benul hebben.
En wie komt daar als geroepen? Wie heeft het antwoord op al hun vragen. Ja, ik hoor jullie al denken: de medewerkers van de informatiebalie, natuurlijk. Fout. Het juiste antwoord is: de geüniformeerde medemensch. Ik dus.
En daarom is het van belang geen oogcontact te maken. Doe je dat wel, dan word je gevraagd:
- waar het vliegveld is (echtecht waar!)
- waar de toiletten zijn (o, dat betekent dat bordje met dat mannetje en vrouwtje erop)
- waar de McDonalds is (het is 5.40 uur, mensen)
- waar hun vrouw is (oké, het is in elf jaar één keer voorgekomen, maar toch)
- of je even op de kinderen/oma/de spullen kunt passen (Nein!)
- een combinatie van alles hierboven

Maar dat is nog Pillepalle (het is een Duits woord, mensen; ik verzin dit niet) in vergelijking met het volgende dat ik een paar keer heb meegemaakt:
Een rood-aangelopen man – in zijn slipstream gevolgd door een hyperventilerende vrouw en twee verveeld kijkende kinderen – klampt me aan en vraagt in hijgend Nederduits waar de vertrekhal van Ryanair is. Hij klaart op als hij merkt dat ik in het Nederlands antwoord geef, maar wanneer de woorden tot hem doordringen verschijnt er een paniekerige grimas op zijn gezicht. Die vertrekhal bevindt zich namelijk 80 kilometer verderop, op vliegveld Niederrhein, dat Ryanair voor het gemak ook Düsseldorf noemt. Oeff.

Maar vandaag lukt het me de oversteek zonder noemenswaardige vertraging te maken en bereik ik even later het crewcenter. ‘Guten Morgen, liebe Leute!’

Wordt vervolgd…
 

---