04.15 uur

Natuurlijk zou ik ervoor kunnen kiezen alle narigheid die me in de loop der jaren is overkomen onderweg naar Deutschland  in dit ene blog te proppen, maar dat doe ik niet. Nee, ik wil een reëel beeld van de werkelijkheid schetsen.

Bovendien zou je in een depressie schieten als in één dag (1) het slot van je auto bevroren is (ja, ik heb inderdaad een auto waarbij je de sleutel nog in het slot moet steken, zooo jaren 90), (2) je linker voorband lek is, (3) Je sleutels in het contact zitten en je het portier (een auto heeft geen deuren, maar portieren, behalve een vijfdeurs, die heeft er vijf) hebt dichtgegooid, die door de vorst niet meer open te krijgen is, waardoor je een kwartier moet wachten totdat je auto ontdooid is, terwijl links en rechts lampen in huizen worden aangeknipt door buren die zich afvragen waarom er om kwart over vier in de nacht een auto stationair staat de draaien in hun straat (die dan nog verbaasder zijn als ze jou er naast zien staan), (4) je accu leeg is, (5) je auto niet start (na honderdduizend pogingen), (6) je rechter voorband lek is, (7) je onderweg het elektrische raampje opent om je appelkroosje weg te gooien, waarna er geen beweging meer in het raampje is te krijgen en je tien minuten op de snelweg(!) met een open raam moet rijden (je wordt er wel wakker van), (8) je dacht dat het raampje al helemaal open was, maar merkt dat het niet zo is doordat je appelkroosje terug ketst en onder de bijrijdersstoel verdwijnt, (9) je onder die stoel op zoekt gaat naar het appelkroosje en twee bananenschillen vindt (aha, dat verklaart die lucht), (10) je er na een halfuur rijden achter komt dat je je voor de tiende keer in tien jaar tijd hebt vergist in de wintertijd, waardoor je een uur te vroeg (of te laat?) op je werk verschijnt.
Maar nee, niets van dit alles deze morgen. Ik draai het sleuteltje om, de Ford springt aan, de motor spint en onder het genot van een luisterboek tuf ik op het gemakje richting Düsseldorf.
Wordt vervolgd…
 

---