Toen ze me laatst naar mijn passie vroeg, antwoordde ik trots en vol overtuiging: ‘schrijven’. Op haar vervolgvraag: ‘Waarom ben je dan nog niet aan je tweede boek begonnen?’ had ik niet zo’n gevat antwoord.

Omdat ik zo druk bezig ben met de promotie van Pokerface… omdat ik net klaar ben met een intensieve opleiding… omdat ik eerst nog een handdoekrekje moet ophangen, en de hazelaar snoeien, en boodschappen, en belastingpapieren, enenenen...
Zij danst, iedere dag: passie.

Vrienden lopen hard, iedere dag: passie.

En ik? Tja, ik tik inderdaad regelmatig een blogje, ben druk bezig met de aankomende boekpresentatie, maar een tweede boek? Het is niet eens dat ik het voor me uit schuif, er valt helemaal niks te schuiven. Maar ik schrijf toch graag? Ik had dit toch ontdekt, helemaal vanuit mezelf? Waarom doe ik het dan niet?
Omdat ik zo druk ben. Túúrlijk. Nee, de echte reden om het niet te doen, voel ik als ik door de proefdruk van Pokerface blader: heb ík dit allemaal opgeschreven? Waar kwam dat vandaan? En vooral: dat gaat me zeker niet nog een keer lukken.
Een tweede boek schrijven blijkt niet per se makkelijker dan een eerste. Het enige verschil is dat ik nu weet dat het me in ieder geval één keer gelukt is. Een prettige gedachte, maar niet meer dan dat.

Het zal wel weer hierop neerkomen: niet zo veel denken, maar gewoon dóén.

Dus ga ik aan de slag, ik ga beginnen.
 

Binnenkort dan, als ik het niet meer zo druk heb.
Wordt vervolgd…

---