Na maanden van blessureleed en dagen van te-veel-snot-in-de-kop heb ik weer gerend. Het was niet ver en het ging niet van harte, maar ik leerde wel wat nieuwe paadjes kennen. Ook in mijn hoofd.

Het is vroeg. Ik ril. Niet alleen van de kou. Toch moet het er maar weer eens van komen, want ik voel me lui. Van stomen, vitaminepillen slikken en homeopathische neusspray sprayen, krijg je geen betere conditie.
Ik besluit om een klein stukkie te gaan lopen. Een rondje van een kilometer of zes. Kijken wat het met de kop doet. En met het snot in die kop.
Een paar minuten onderweg: het valt mee. Het klotst wat en het duwt tegen de binnenkant van mijn slapen, maar het gaat.
Het vriest. Lekker.
Ik sla af. Zo maar een zandpad in. Ik weet niet waarom. Of eigenlijk weet ik dat wel: de sneeuw is nog niet platgereden, maar kraakt nog. Het pad en ik slingeren door een bos totdat we tussen twee weiden uitkomen. Paarden. Ik zie ze vanaf de knieën (paarden hebben knieën) vanwege de bolling van de velden. Ik sla lukraak een volgend paadje in, en nog eens. Het gras knispert.
De weg komt me opeens bekend voor. Ik stop met lopen om de omgeving beter in me op te kunnen nemen. Jawel, dit is een stukje van een route die ik jaren geleden vaak liep. Is dat hier?
Ik begin weer te rennen, sla nog minstens drie keer af en even zo vaak niet, voordat ik weer herken waar ik ben.
Het is heerlijk om te verdwalen, om nieuwe paden te leren kennen en oude routes met nieuwe te verbinden.

 

Sinds een tijdje ben ik weer serieus begonnen met schrijven. Het is spannend, het geeft energie, het is leuk, en het valt niet mee. Soms loop ik dagenlang in hetzelfde rondje. Tijd om lukraak een zijweg in te slaan en te kijken waar ik uitkom. Of juist niet.

---