Over dag twee kan ik van alles schrijven. Strak blauwe lucht, Chinatown, hoge gebouwen, Soho, een duur ontbijt, the village, the Huxtables, the Hudson river, hogere gebouwen, en goede gesprekken. Maar voor mij ging dag twee maar over één ding: NYR. The New York Rangers.

We hebben tickets voor de New York Rangers!! In the Madison Square Garden!! (Dit is geen overmatig !-gebruik, mensen. Dit is een understatement). The Rangers is het plaatselijke ijshockeyteam en the Garden de plaatselijke arena. En wij hebben kaartjes!!! Dus.
Ruim op tijd met de subway (Rangers-cap op) naar 34th street. Twee blocks wandelen en naar binnen. Fans van de verschillende teams, jong, oud, man, vrouw, het loopt allemaal door elkaar. Geen politie, geen ME, alleen security en wat 65+ suppoosten in paarse pakjes. Het is etenstijd en een half-Griek (My Friend) met een lege maag is een levende contradictie. Met halve liters bier in slappe plastic bekers en twee 40cm-hotdogs met 40cm ketchup (weet ik veel hoelang een inch is) banen we ons een weg naar het midden van section 102. De Rangers gaan aan kop en het stadion is packed.
Ik was van plan dit blog een beetje aan te dikken, maar het is niet nodig. My Friend zit naast een gast die in één ding verschilt van the Hulk; hij is niet groen. Met veel gemors proppen we onze veel te dikke winterjassen in de veel te kleine stoelen. Hèhè, we zitten. Hotdogs en bier op schoot, let the game begin. Op dat moment wordt live-acapella the Star-Spangled Banner aangeheven. The Garden staat op. In sommige Staten staat nog de doodstraf op blijven zitten tijdens het Amerikaanse volkslied. Bij het tweede couplet staan wij ook. De hotdogs zijn onder de stoelen verdwenen.
Het spel is snel en hard en de spelers laten alles er zo gemakkelijk uitzien. Om de twee minuten zeg ik tegen My Friend: ‘We zitten gewoon in the MSG naar de NYR te kijken.’
Wat een leven.
O, ja, we verloren. Hebben wij weer.
Wordt vervolgd…
 

---