Eindelijk is het zo ver. Het manuscript voor mijn tweede boek is af. Opeens heb ik tijd over. En ik ben in New York City. Dus wat ga je dan doen...? Juist!

Het laatste anderhalf jaar heb ik vooral geschreven als ik onderweg was. Niet letterlijk in de cockpit (echtecht niet), maar op de verschillende bestemmingen. Van de steden zelf heb ik daardoor weinig kunnen zien. Wel weet ik nu waar in welke café's de stopcontacten zitten.

Ik zette de laatste punt in een koffietentje aan de Carminestreet in Greenwich Village, Manhattan. Er zijn slechtere plekken om je manuscript af te ronden. En toen? Toen had ik opeens vrij. Ik hoefde niet meer te schrijven, ik kon doen wat ik wilde. En ik was in New York City! Dus wat doe je dan?

Ik ging niet naar Times Square, niet naar Ground Zero, fifth avenue liet ik links liggen en ik nam niet de lift naar het dak van het Empire State Building. Ik ging niet een rondje rennen in Central Park, liep niet over de Brooklyn Bridge en ging niet op zoek naar fijne boeken in The Strand.
Nee, ik nam de metro naar de 34th street. Madison Square Garden, dan? Fout.

Al veel te lang brandde een verlanglijstje in mijn achterzak. Een lijstje waar ik weinig van begreep, maar daar zou een verkoper wel verandering in brengen. Zo dacht ik.

Even later stond ik tegenover een opgemaakte, zwart-rood gekleedde jongeman. Hij had het over tinted moisturizer, smokey eyes, creamy concealer. Hij haalde zwarte potjes uit zwarte laatjes en smeerde de inhoud ervan op de palm van zijn zwarte hand. Ik probeerde vriendelijk te lachen, maar hij moet de paniek in mijn ogen gezien hebben, want na het nog geprobeerd te hebben met de light optimizing primer broad spectrum, drukte hij me een doosje in de hand met de woorden: 'This we sell the most'.

Verward en een tikkeltje opgelucht verliet ik de Sephora. Was mijn missie nou geslaagd of niet? Volgende keer thuis om een gedetailleerder lijstje vragen.

---