Wat mij bij het schrijven veel geholpen heeft, is lezen. Het lijkt logisch, maar ik weet dat als Harry Mulisch werd gevraagd of hij een bepaald boek al had gelezen, hij steevast antwoordde:  ‘Ik ben een schrijver, geen lezer’.

Toch lijkt me af en toe een boek lezen geen slecht begin. Om maar een paar van de duizend voor de hand liggende redenen te noemen: (1) je kunt het kunstje van anderen afkijken, (2) je kunt ideeën opdoen, (3) je zou er zo maar van kunnen genieten!
Toen me tijdens het verdwalen (zie vorig blog) ideeën te binnen schoten, moest ik vooral denken aan één boek in het bijzonder. Of eigenlijk de verfilming daarvan.
In de tijd dat ik op de basisschool zat – in groep drie, geloof ik – werd er een serie op tv uitgezonden. Iedereen keek. Ik dus ook. Maar ik keek alleen omdat iedereen keek, want eigenlijk vond ik het veel en veel te spannend. Terrifying! (wat betreft films en series ben ik een echte Sitzpinkler). Toch zat ik elke week voor de tv om tussen mijn oogharen door, met mijn armen om mijn knieën geslagen, de belevenissen van meester Frits en zijn klas te volgen. De serie had dezelfde titel als het boek: De Zevensprong.
Nu, jaren later en veel schrikmomenten verder (waaronder twee bijna-dood-ervaringen: tijdens de clip van Thriller en de film Gosthbusters - zoals ik al zei: Sitzpinkler!) heb ik het aangedurfd om én het boek te lezen én de serie nogmaals te bekijken. En jawel, ik heb het overleefd. En wat heb ik genoten!
Wordt vervolgd…

---