De laatste punt is al een tijdje geleden gezet. Goed, er gaat nog geredigeerd worden, één, twee rondes waarschijnlijk, maar het verhaal is af. LIVESTREAM zal in september uitkomen. Een opluchting.

Eindelijk tijd om daadwerkelijk dingen te gaan zien, om de verlaten mijnen van Bogotá in te gaan en de zoutkathedraal te bezichtigen, om de Freedom Trail in het centrum van Boston te lopen, of om in Nagoya juist met de Shinkansen de stad te verlaten en de natuur in te trekken.
Het laatste jaar heb ik namelijk op bestemming vooral één ding gedaan: schrijven. Altijd in tijdnood zocht ik snel een cafeetje op, vroeg naar het dichtstbijzijnde stopcontact, opende mijn laptop en ging aan de slag.

Laatst vloog ik, net als Rick – de hoofdpersoon in LIVESTREAM (vanaf september in de winkel), naar New York. En ook net als hij nam ik de metro naar Manhattan. Zonder laptop. En dus onrustig. Want wat zou ik eens gaan doen? Het One World Trade Center op? De Ferry naar Staten Island nemen en langs het vrijheidsbeeld varen? Een wandeling maken door Chinatown? Little Italy? TriBeCa? Of de andere kant op, naar Midtown, uitstappen in het Meatpacking District en via The High Line naar de MSG lopen? Rockefeller op? Relaxen in Bryant Park? Central Park?

Ik stapte uit op Christopher Street en liep rechtstreeks naar 49 Carmine Street. Al van een afstandje zag ik het gele uithangbord: The Grey Dog. Mijn onrust verdween. Ik groette de barman Рik herkende hem, hij mij waarschijnlijk niet Рbestelde een latt̩ (zo noemen ze dat hier) en zag dat mijn favoriete plekje in de hoek naast de cactus vrij was.
Hier had ik uren en uren geschreven, dit was de plek waar Rick was ontstaan. En zijn zoektocht naar Kris.

Ik ging zitten, keek naar het zwarte stopcontact dat niet in gebruik was en beeldde me in dat het mijn laptop miste.
Net als ik.

---