Vandaag stond ik weer eens oproepbaar, wat betekende dat ik binnen een uur op het vliegveld van Frankfurt moest kunnen zijn. Op weg daar naartoe maakte ik een tussenstop in Koblenz. Daar begon de ellende.

Of eigenlijk begon het tijdens het tweede deel van de reis, tussen Koblenz en Frankfurt. Ik koos voor de provinciale weg langs de Rijn (lees: ik miste mijn afslag naar de Autobahn). Dat bleek een goede keuze (lees: vergissing), want het was een heerlijke weg die voerde langs de Loreley, een plek waar mooie verhalen met minder mooie afloop zijn ontstaan.

Maar goed, de ellende dus. Vaak voel ik me wat alleen en verlaten op de Duitse wegen.
Niet vandaag.

Langs dit deel van de Rijn bevinden zich veel campings, en waar veel campings zijn, zijn veel Nederlanders. Zo reed ik kilometers lang achter diverse landgenoten (en ook achter - in volgorde van aflopende snelheid - een tractor, een toeristentreintje, een peloton gepensioneerde wielrenners). Maar dat was niet wat me stoorde. Wat dan wel?

Vaak heb ik een bepaald liedje in mijn hoofd dat te maken heeft met de plaats waar ik op dat moment ben. In Berlijn altijd 'Over de muur' van het Klein orkest, in New York 'Empire state of mind' van Jay Z. Nu, tijdens deze prachtige rit langs de meanderende rivier had ik ook een liedje in mijn hoofd: 'Een reisje langs de Rijn' van Dolf Brouwers. (Je zou het kunnen opzoeken, ik raad het je niet aan.) De Duitsers hebben een term voor zo'n liedje dat je maar niet uit je kop krijgt: ein Ohrwurm. Het vervelende aan deze Ohrwurm was, dat ik me maar twee zinnen herinnerde: 'O, zo'n reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn. Ja, dat is me toch zo fijn, fijn, fijn.' En deze twee zinnetjes herhaalde Dolf met zijn krassende stem zonder onderbreking.

Nu zijn er twee manieren om van ein Ohrwurm af te komen. 1) Lang gaan slapen en hopen dat bij het ontwaken het liedje is verdwenen. 2) Het liedje vervangen door ein andere Ohrwurm.
Dat laatste gebeurde.

Toen ik Frankfurt naderde, zag ik dat waar de stad zo beroemd om is: een Bratwurstentent. Dolf was op slag verdwenen.
Hij had plaats gemaakt voor een Duitse Karnavalsschlager: 'Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei.' Van dit lied kende ik maar één regel.

Ik verlangde terug naar Dolf.

---