Als Eskimo’s honderd woorden voor sneeuw hebben, dan moeten Chinezen er minstens zo veel hebben voor rochelen, en voor slurpen, en voor met zijn allen knettergekke dingen doen en daarbij kijken alsof er niks aan de hand is.

China, ik kan niet zeggen dat het gaat vervelen.

Toen ik er voor het eerst was, zag ik vreemde dingen. Erg vreemde dingen. Zo lag in een park in Shenyang een man op zijn rug in de vijver opera-area’s te zingen, terwijl even verderop een peloton stadsgenoten op communistische muziek door het park marcheerde.
Ik dacht: Chinezen zijn gek. Knettergek.

 

Laatst zat ik in de cafetaria bij mij om de hoek te wachten op mijn frikandel speciaal, toen ik een vrouw naast me hoorde zeggen: ´Graag voor 4 euro vijfentwintig friet´. Onwillekeurig keek ik naar het bord waarop de prijzen stonden aangegeven. Grote friet €2,20, kleine friet €1,80, las ik. De vrouw bestelde dus een grote en een kleine portie, én nog eens voor €0.25 extra friet.

 

Wat hebben deze twee voorvallen met elkaar te maken? hoor ik u denken.
Toen ik in Shenyang de man in de vijver zag liggen, terwijl verderop de colonne marcheerde, dacht ik: dit is dus wat Chinezen doen, dit is wat ze normaal vinden. Maar toen ik wat beter om me heen keek, zag ik het Chinese gezin op het bankje naast me hoofdschuddend om de zwemmende man lachen, en even verderop giechelden twee meisjes toen de colonne hen gepasseerd was.

 

De cafetaria bij mij om de hoek wordt gerund door Chinezen. Ik hoop dat ze mij ook even verbaasd hebben zien grinniken toen ze de bestelling van de vrouw opnamen.

---