Wilde ik bij de standby-reeks (zie eerdere blogs) juist de minder romantische kant van het vliegen laten zien, bij De Nieuwe Baan gaat dat nog niet lukken. Ik was in Vancouver en Vancouver was vet. Dat gold ook voor de killerwhales (die langs ons rubberbootje zwommen).

Daan – oud schoolgenoot, vriend, en al wat langer piloot bij Lufthansa – stuurde me iets meer dan een week geleden een berichtje dat hij zich had ingelogd op mijn vlucht. We zouden dus samen gaan vliegen.  En hij meldde, dat hij al een plannetje had voor onze vrije tijd in Vancouver. Of het mij leuk leek om te gaan whale-watchen.
Moah…

 

Een voordeel van jetlaggin’ is dat je er richting westen spontaan een ochtendmens van wordt. Ben ik hier niet uit mijn bed te rossen, daar stond ik total ausgeschlafen om 6.00 uur op het heliplatform om naar Vancouver-Island te vliegen.
O, had ik niet verteld dat we met een helikopter zouden gaan?
Die twee vluchten zouden al volstaan als high-light van het jaar, maar de orka’s topten het met twee vinnen in het neusgat-op-de-rug. Dit blog is veel te kort om er goed woorden aan te geven. Indrukwekkend? Adembenemend?  Veel te alledaags. Magisch komt misschien het dichtst in de buurt.
Maar bij killerwhales alleen bleef het niet. Terwijl wij alweer met 60 km/uur richting haven aan het stuiteren waren, kreeg onze skipper een melding door van een ander rubberbootje. Ze hadden een bultrugwalvis gespot en of het ons leuk leek…
Moah…

 

Twintig minuten later lag hij voor ons bootje.

Het geluid van de lucht die met kracht wordt uitgeblazen. Het klassieke beeld van de staartvin boven water. Het was te veel voor één dag.

En dus blijf ik nog een tijdje nagenieten.
Wat een heerlijk gevoel, zeg. Het lijkt wel alsof ik verliefd ben.
Wordt vervolgd…
 

---