Een aantal blogs geleden schreef ik dat ik waarschijnlijk van baan zou veranderen. Nu is het je misschien opgevallen dat ik – enkele spaarzame momenten van ongekende stoerheid daargelaten – nogal een Sitzpinkler (bange poeperd) ben. En dus vroeg ik me af waarom ik mijn vertrouwde leventje, in mijn vertrouwde vliegtuig(je), met mijn vertrouwde collega’s, binnen mijn vertrouwde Europa, zou moeten opgeven voor een nieuw leven, met nieuwe Menschen, in een nieuw vliegtuig, met nieuwe bestemmingen. Wárum?

Omdat ik een paar heel goede vrienden heb. Dárum.
Toen ik aan het besluiten was of ik van baan wilde veranderen, heb ik heel snel en heel vaak in hetzelfde rondje gelopen:

Joehoe! Een nieuw avontuur – maar wel erg spannend, zeg – en niet alles voelt even goed – wil ik dit wel? – waarom geef ik mijn bekende leventje op? – dit moet ik helemaal niet doen! – maar ja, het is ook te gek. Joehoe! Een nieuw avontuur – maar wel erg spannend, zeg – en niet alles…
Het nadeel van rondjes is dat ze geen einde hebben, en geen begin, maar toch vooral geen einde, dus bleef ik maar lopen, en lopen, en lopen.
Maar gelukkig waren daar… vrienden. Tátáá!
De één nam zelf een heftige beslissing op werkgebied (ze nam ontslag), en liet me zien hoe goed dat kan voelen. Een ander bleef me wijzen op twinkelende ogen wanneer ik het over de nieuwe baan had. En de derde plukte me, na weer dagen in rondjes te hebben gelopen, van het plafond, en nodigde me uit voor (lees: dwong me tot) een goed gesprek van man tot man. Ik mocht de pro’s en contra’s, de voors en de tegens, de plussen en de minnen voor eens en voor altijd tegen elkaar afwegen. Na twee uur praten, schrijven en schrappen, bleken veel voors het te hebben overleefd, terwijl de meeste tegens waren gesneuveld.
Daarom is de havik geland, daarom zitten de batterijen in de broccoli, daarom is het Arbeitsvertrag getekend.
Ik wens je goede vrienden toe.
Wordt vervolgd…
 

---