Tijdens de cursus leerde ik van alles: wat een verhaal is, de premisse, een conflict, het plot, en ook dat je niet te vaak ‘en toen’ moet gebruiken. Maar het allerbelangrijkste was: je moet het doen, veel doen en blijven doen.

Zoals een voetballer leert voetballen door te trainen of een pianist door uren en uren te oefenen, moet een schrijver vooral veel schrijven. Klinkt simpel, en dat is het ook. Je moet het alleen wel doen. En om het te doen moet je tijd vrijmaken, een plek creëren en op een beleefde manier tegen alles en iedereen zeggen dat ze op gezette tijden allemaal der Heisse Scheisse kunnen krijgen.
‘Maar wat schrijf je dan? En voor welke leeftijd?’
Het lijken lastige vragen, maar het antwoord is eenvoudig: ‘Geen idee, eerst doen.’
Onder leiding van Annemarie gingen we aan de slag. We schreven fictie, non-fictie, deden interviews, schreven voor jong en oud, maakten mood-boards en collage’s van personages. Het was enorm leuk en leerzaam (zo kwam ik er bijvoorbeeld achter toen ik twee meiden over kleding interviewde, dat wijde pijpen echt niet meer kunnen, een tijgerprintje daarentegen wel, mits goed gecombineerd. Ik geef het u even gratis cadeau, mensen).
De cursus besloeg meer dan een half jaar en tegen het einde herschreef ik het manuscript dat ik al had liggen voordat ik met de cursus begon. Nou ja, herschrijven… Het was meer alles schrappen en opnieuw beginnen. Het uiteindelijke verhaal was de helft korter. Ook iets wat ik geleerd heb: less is more. Hmm.

Wordt vervolgd…

---